De planeet Mercurius werd door Galilei in de zeventiende eeuw waargenomen, maar was vermoedelijk ook bekend bij de oude beschavingen.

 

Van alle planeten staat Mercurius het dichtst bij de zon. Het is een onherbergzame wereld waar het oppervlak door de afwezigheid van een atmosfeer tot een temperatuur van vele honderden graden wordt verhit door de nabije zon. Daarbij komt nog dat, door een speciale koppeling tussen de omlooptijd omheen de zon, en de asrotatie van Mercurius, een dag op deze planeet langer duurt dan een Mercuriusjaar! Het oppervlak wordt daardoor gedurende zo'n 88 (aardse) dagen onafgebroken door de zon geteisterd waarna een even lange nacht volgt waarin het oppervlak tijd krijgt af te koelen tot bijna tweehonderd graden onder het vriespunt. Ondanks de hoge temperaturen zijn er op Mercurius wellicht plaatsen waar ijs voorkomt. De rotatieas van Mercurius staat loodrecht op zijn baan zodat de binnenwanden van kraters op de noord- en zuidpool van de planeet nooit in het zonlicht komen te liggen. Op die plaatsen is de aanwezigheid van ijs mogelijk.

 

Het oppervlak van Mercurius, gefotografeerd door de Amerikaanse sonde Mariner 10 in 1974, doet sterk aan onze maan denken. Het is sterk gekraterd hoewel grote zeeën zoals bij de maan niet voorkomen. De grootste structuur is het Caloris bassin, met een diameter van 1300 km. Het Caloris bassin werd wellicht gevormd door de inslag van een planetoide met een diameter van enkele tientallen tot honderd kilometer. De inslag heeft via zijn schokgolf vrijwel het volledige oppervlak van de planeet beïnvloed. Geologisch is het oppervlak dood. Vulkanen bijvoorbeeld komen niet voor.

 

Mercurius heeft een grote dichtheid, die maar net onder die van de aarde ligt. Bij de aarde wordt de dichtheid bepaald door enerzijds de samenstelling van de materie, maar ook door het feit dat het gewicht van de bovenste lagen van de aardbol de binnenste delen sterk samendrukt. Dit effect is natuurlijk ook bij Mercurius aanwezig maar in veel mindere mate gezien de kleinere massa van Mercurius. Mercurius bezit een ijzerkern die 40% van de massa, en 75% van de straal uitmaakt. Dat deze vaste kern omgeven wordt door een vloeibare mantel wordt gesuggereerd door de aanwezigheid van een magneetveld zoals bij aarde. De andere aardse planeten, Venus en Mars14 hebben zo'n veld niet.

​

Klik hier voor mee informatie